Owczarek Niemiecki – wszystko co warto wiedzieć o tej rasie

Owczarek niemiecki

Owczarek niemiecki jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych i najpopularniejszych ras na świecie. W Polsce rozsławiły ją w latach 60. XX wieku dwa seriale telewizyjne: „Czterej pancerni i pies”, z udziałem Szarika – członka załogi czołgu Rudy, oraz „Przygody psa Cywila” – o historii przyjaźni podoficera ówczesnej milicji i jego czworonożnego towarzysza służby. Czy współczesne owczarki niemieckie są do nich podobne?

Rys historyczny

Prawdopodobnie praprzodkami owczarków niemieckich są krótkowłose psy, które towarzyszyły na terenach dzisiejszych Niemiec pasterzom owiec. Najstarsze ich ślady pochodzą z VII wieku naszej ery. Psy te wykorzystywane były także do pilnowania gospodarstw.
Udokumentowana historia owczarka niemieckiego rozpoczyna się jednak dopiero w wieku XIX. Za twórcę rasy uznany jest oficer armii pruskiej, kapitan Max von Stephanitz, który w 1871 roku w Karlsruhe rozpoczął hodowlę owczarków. Celem było wyhodowanie psa pojętnego, inteligentnego, posłusznego i łatwego do układania, który mógłby pracować w policji i wojsku. Max von Stephanitz kojarzył psy pasterskie i gospodarskie o różnym rodzaju sierści, zwiezione z różnych regionów Niemiec, głównie Bawarii, Wirtembergii i Turyngii. W rezultacie otrzymał pogłowie psów długowłosych i krótkowłosych. Długowłose zostały po raz pierwszy zaprezentowane w 1882 roku na wystawie w Hanowerze, natomiast krótkowłose – w 1889 roku w Berlinie. Wtedy też Max von Stephanitz założył Klub Owczarka Niemieckiego (Verein für Deutsche Schäferhunde). Pierwszym psem zarejestrowanym w VDS był samiec o imieniu Horand von Grafrath. Von Stephanitz właśnie od niego rozpoczął celową hodowlę. Drugim psem, który dał początek kolejnym pokoleniom, był Luchs von Sparwasser, a matką ich potomstwa była suka Mari von Grafrath. Najwięcej współczesnych owczarków niemieckich wywodzą się z tej właśnie linii.
W 1907 roku owczarki niemieckie znalazły się na statku płynącym do Stanów Zjednoczonych, a już rok później American Kennel Club (AKC) uznał tę rasę.
Von Stephanitz osiągnął niebywały sukces hodowlany – uzyskał elastycznego psa, odznaczającego się odwagą, wiernością, wytrzymałością, podatnością na szkolenie i posłuszeństwem. Wkrótce owczarki niemieckie rozpoczęły służbę w wojsku i policji, również poza granicami Niemiec. Pozytywne cechy rasy wykorzystała następnie nazistowska propaganda, nazywając je „niemieckimi cnotami”, a owczarek niemiecki był symbolem psa – towarzysza nowego, narodowosocjalistycznego Niemca. Przykład szedł z samej góry; Adolf Hitler był właścicielem suki Blondi, na której zresztą w 1945 roku wypróbował działanie przygotowanej dla niego trucizny. Skutecznie…
Po II wojnie światowej, wobec antyniemieckich resentymentów, nazwa rasy została zmieniona na „owczarek alzacki” i funkcjonowała aż do roku 1977, kiedy powrócono do obecnie obowiązującej – owczarek niemiecki. Udało się odtworzyć mocno przetrzebione wojną pogłowie i rasa znów stała się popularna w służbach mundurowych. Stała się też rasą rodzinną i dzięki temu stała się jeszcze bardziej popularna.

Wygląd

Owczarek niemiecki jest dość dużym psem, o wysokości w kłębie od 55 do 65 cm (psy są nieco większe od suk). Ciężar ciała wynosi powyżej 30 kg. Owczarek niemiecki z wyglądu nieco przypomina wilka, dlatego jest przez laików błędnie nazywany wilczurem. Umaszczenie ma zasadniczo czarne podpalane, choć podpalanie jest bardzo rozległe, obejmuje większy obszar ciała niż kończyny, kufę, podbrzusze i okolice odbytu. Dopuszczalne jest także umaszczenie jednolicie czarne, szare lub czaprakowe z czarną maską. FCI nie dopuszcza maści jednolicie białej. Natomiast w połowie lat 60. XX wieku do Europy sprowadzono białe owczarki niemieckie, uznawane przez organizacje kynologiczne w Kanadzie i USA. Dalszej ich hodowli podjęli się Szwajcarzy i w roku 1991 rasa została zarejestrowana w tym kraju pod nazwą biały owczarek szwajcarski. Została ona uznana przez FCI jako odrębna rasa w 2011 roku.
Owczarek niemiecki ma grubą kość i atletyczną, umięśnioną budowę, jednak bez śladów ociężałości. Głowa w kształcie klina z mocną kufą, nos zawsze czarny, mocne, białe uzębienie. Uszy zawsze stojące pionowo, skierowane do przodu, oczy lekko skośne i ciemne. Grzbiet lekko opadający ku tyłowi.
Owczarek niemiecki występuje w dwóch odmianach szaty – krótkiej i długiej. Do niedawna psy długowłose były eliminowane z hodowli, obecnie (od 2008 roku) jest to odrębna rasa, uznana przez FCI.

Zachowanie i charakter

Chyba nie ma na świecie bardziej wszechstronnej rasy. Tę wszechstronność można zawdzięczać głównie charakterowi owczarka niemieckiego, który wyróżnia się odwagą, wytrwałością i wytrzymałością, a do tego pojętnością, posłuszeństwem i chęcią współpracy z człowiekiem. Jest też generalnie „psem jednego pana”, i choć kocha wszystkich członków rodziny, to swojemu przewodnikowi jest bezgranicznie wierny i oddany. Jest też doskonałym opiekunem dzieci, choć ze względu na gabaryty i siłę psa zabawy z młodszymi dziećmi powinna nadzorować osoba dorosła.
Jest to pies o dużym temperamencie, aczkolwiek powinien być pewny siebie, łagodny, opanowany i zrównoważony, nigdy nie tchórzliwy ani agresywny. Niemniej, jeżeli pilnuje gospodarstwa, dzieci lub powierzonej mu rzeczy, lub w obronie członka rodziny, może zaatakować. Niezbędne jest wyszkolenie owczarka niemieckiego w zakresie posłuszeństwa i minimum wstępnego obronności (IPO-V), aby pies umiał m.in. obezwładnić napastnika nie czyniąc mu krzywdy. Jest to zresztą rasa objęta obowiązkiem pracy i do hodowli dopuszczane są osobniki, które spełniają – oprócz niezbędnych ocen wystawowych – także dodatkowe wymogi szkoleniowe:

Przegląd hodowlany z testami psychicznymi

Wyszkolenie: co najmniej IPO-V dla psów i co najmniej BH (Begleithund – pies towarzyszący) dla suk.
Owczarek niemiecki jest doskonałym, czujnym stróżem, obecność intruza alarmuje szczekaniem. Odpowiednio prowadzony, zaakceptuje inne zwierzęta w domu, aczkolwiek samiec może próbować dominacji wobec innych samców.
Jest to również rasa nadająca się do różnych psich sportów, jest świetnym kłusakiem i uwielbia aktywność fizyczną. Jednak do czasu osiągnięcia dojrzałości nie należy go forsować intensywnymi treningami z uwagi na ryzyko deformacji stawów.
Owczarek niemiecki, ze względu na swoją plastyczność, ma zastosowanie jako pies pracujący w wielu obszarach. Psy tej rasy pracują jako tropiciele przy wykrywaniu materiałów wybuchowych i łatwopalnych, narkotyków, poszukiwaniu zasypanych w gruzach. Podczas obu wojen światowych przenosiły meldunki. Dziś są psami służbowymi w wojsku, policji, w ratownictwie wodnym, jako przewodnicy niewidomych, pomocnicy osób niepełnosprawnych. Jednak przede wszystkim owczarek niemiecki jest wspaniałym psem towarzyszącym rodzinie.

Zdrowie i pielęgnacja

Prześwietlenie w kierunku dysplazji najlepiej wykonać u psa w wieku, kiedy już przestał rosnąć. Według zaleceń Związku Kynologicznego w Polsce jest to wiek minimum 18 miesięcy. Wynik prześwietlenia wpisywany jest do rodowodu psa. Badanie to jest bezwzględnie konieczne przed dopuszczeniem psa lub suki do rozrodu, a kwalifikację otrzymują osobniki z wynikiem A lub B. Wielu hodowców wykonuje także prześwietlenie stawów łokciowych, choć nie jest ono obowiązkowe.
Pielęgnacja szaty owczarka nie jest kłopotliwa, choć rasa ta, niezależnie od rodzaju włosa (długi, krótki), obficie linieje dwa razy w roku, a gęsty podszerstek wychodzi kępami. W okresie linienia niezbędne jest codzienne szczotkowanie, poza tym okresem wystarczy wyszczotkować psa co kilka dni. Trzeba pilnować czystości oczu i uszu oraz skracać pazury, jeżeli pies ich nie ściera.
Szczepienia ochronne wykonuje się tak samo, jak u innych ras i psów nierasowych. Szczenięta szczepi się trzykrotnie przeciwko chorobom zakaźnym, a po ukończeniu trzech miesięcy życia przeciwko wściekliźnie. Po upływie roku podaje się jeden raz dawkę przypominającą przeciwko chorobom zakaźnym, później można szczepić co dwa lata. Natomiast każdego roku należy szczepić przeciwko wściekliźnie, zgodnie z ustawowym obowiązkiem. Przed szczepieniem należy psa odrobaczyć.
Niestety, wciąż zdarzają się nieodpowiedzialni właściciele, którzy bagatelizują szczepienia przeciwko chorobom zakaźnym, poprzestając na wściekliźnie, tłumacząc to „zbędnym wydatkiem”. Otóż wydatek ten to około 50 – 60 zł, a może ochronić psa przed zachorowaniem na śmiertelną na ogół parwowirozę lub nosówkę, zaś właściciela przed znacznie większymi wydatkami na leczenie. Niebezpieczeństwo zakażenia jest duże, zwłaszcza w przypadku psów przebywających w większości na dworze.

Najczęstsze choroby

Jest to rasa wytrzymała, odporna na niekorzystne warunki atmosferyczne. Niestety, ma skłonności do dysplazji stawów biodrowych. Wprawdzie osobniki zakwalifikowane do hodowli są od niej wolne, jednak schorzenie to, ze względu na sposób dziedziczenia, może dotknąć nawet potomstwo rodziców zdrowych.
Dysplazja polega na nieprawidłowym ukształtowaniu panewki stawu biodrowego i główki kości udowej na skutek luźnych połączeń stawu z okolicznymi więzadłami i mięśniami. U małego szczenięcia nie widać procesu zwyrodnieniowego; ujawnia się on w miarę dorastania, a rozpoczyna się od chwili, kiedy szczenię zaczyna chodzić. Oprócz czynników genetycznych, na rozwój dysplazji ma również wpływ żywienie, masa ciała (im większa, tym większe ryzyko), wysiłek w okresie wzrostu psa (schodzenie ze schodów, skakanie, bieganie za rowerem), braki witaminowo – mineralne, hormony, a także wielkość mięśni zadu. Uwaga: czynniki środowiskowe nie spowodują dysplazji u psa, który nie jest obciążony genetycznie.
Poza dysplazją owczarki niemieckie mogą mieć problemy z przewodem pokarmowym (niestrawność, biegunki), czasem skręt żołądka, który przydarza się dużym psom, szczególnie kiedy wykonują wysiłek tuż po jedzeniu. Dlatego zapobiegawczo należy zapewnić psu minimum godzinę odpoczynku po posiłku i nie podawać zbyt dużych porcji jedzenia. W przypadku dużych ras lepsze jest karmienie dawką dzienną podzieloną na dwie, a nawet trzy porcje.
Niekiedy owczarki niemieckie mają kłopoty z zapaleniem spojówek i infekcjami uszu. W wieku starszym pies może niedomagać z powodu dolegliwości kręgosłupa, może też pojawić się nowotwór.

Konieczne kontrole rutynowe

Owczarek niemiecki nie wymaga specjalnych zabiegów i badań, poza wymienionymi – prześwietleniem w kierunku dysplazji, testami psychicznymi, odrobaczaniem, szczepieniami i minimum podstawowym wyszkoleniem. Warto jednak kontynuować prace szkoleniowe, które przynoszą same korzyści: sprawiają psu przyjemność, prowadzą do posiadania psa, reagującego niemal na gest palca przewodnika, ponadto umożliwiają właścicielowi częste przebywanie na powietrzu, z korzyścią dla zdrowia.

Pożywienie owczarka niemieckiego

Żywienie owczarka niemieckiego zależy w dużej mierze od poziomu jego aktywności fizycznej. Psy służbowe i sportowe, których zużycie energii jest znacznie większe, potrzebują pożywienia bardziej treściwego i kalorycznego niż psy typowo rodzinne, których aktywność ogranicza się do spacerów, w tym jednego dłuższego w ciągu dnia. Oczywiście niezależnie od trybu życia, każdy pies potrzebuje wszystkich składników odżywczych: białka, tłuszczu, węglowodanów, soli mineralnych i witamin.
Mniej więcej ¾ pokarmu owczarka powinno stanowić mięso jako główne źródło białka dla zwierząt drapieżnych. Może być ono podane w formie świeżej bądź pod postacią suchej karmy. Pozostała ¼ powinna składać się z warzyw, owoców i niewielkiej ilości wypełniacza – ryżu lub makaronu. Nie podaje się psom kaszy, której nie trawią, ani cukru, który jest dla nich szkodliwy.
Stosując gotową karmę należy dokładnie przeczytać etykietę. Szczenięta i młodziki należy żywić karmą o zbilansowanych proporcjach pomiędzy minerałami, o niewielkiej zawartości substancji pochodzenia roślinnego. Białko i tłuszcz powinny pochodzić w całości z mięsa zwierząt roślinożernych, które w naturze stanowią pokarm psowatych. Od trzeciego do około dziesiątego miesiąca życia przypada najbardziej intensywny wzrost szczenięcia i wtedy można podawać karmę o wyższej zawartości tłuszczu i popiołu. Psom dorosłym podaje się karmę o nieco niższej, bytowej zawartości białka i tłuszczu.
Można owczarka karmić pożywieniem naturalnym, przygotowywanym w domu. Jest to jednak kłopotliwe z uwagi na konieczność suplementacji i każdorazowego odmierzania preparatów witaminowo – mineralnych. Poza tym może się okazać, że surowce na psie posiłki wraz z suplementami i przygotowanie posiłku domowego dla dużego psa wypadają niekorzystnie cenowo. Dlatego zalecane jest żywienie owczarka niemieckiego zbilansowanymi, gotowymi karmami renomowanych producentów.

Wady i zalety owczarka niemieckiego

Owczarek niemiecki jest – niestety – psem dość hałaśliwym, co może przeszkadzać sąsiadom, aczkolwiek u psa stróżującego jest raczej zaletą niż wadą. Poza tym, ze względu na gęsty podszerstek, obficie linieje dwa razy w roku i wymaga w tym okresie codziennego szczotkowania, zaś mieszkanie – systematycznego odkurzania. Nieszkolony pies, zwłaszcza samiec, mający skłonności do dominacji, może wykazywać cechy niepożądane – nieposłuszeństwo, a nawet niekiedy agresję.
Jednak rasa ta ma znacznie więcej zalet. Przede wszystkim bardzo przywiązuje się do swojej rodziny, nadaje się do wszechstronnego szkolenia i bardzo szybko przyswaja nowe umiejętności. Jest znakomitym obrońcą i stróżem, opiekunem dzieci i osób niepełnosprawnych, może uprawiać rozmaite psie sporty. Nie jest kłopotliwy w pielęgnacji.

Akcesoria

Legowisko, obroża, dwie miski, smycz i kaganiec to podstawowe akcesoria, w które należy wyposażyć owczarka niemieckiego. Do szkolenia niezbędny jest drewniany koziołek (aport), poza tym rekwizyty zależą od rodzaju sportu, jaki pies ma uprawiać. Dla owczarka typowo rodzinnego najlepsza będzie piłka, w którą może grać z dziećmi.

Wszelkimi akcesoriami typowymi dla szkolenia obronnego (rękaw, kombinezon, namiot, itp.) dysponują ośrodki szkolenia psów. Zwykle są to akcesoria profesjonalne, odpowiedniej jakości. Nie trzeba ich kupować, dostęp do nich zagwarantowany jest w cenie szkolenia.

Dla kogo jest ta rasa?

Decyzję o nabyciu szczenięcia owczarka niemieckiego trzeba dobrze rozważyć. Przede wszystkim należy mieć świadomość celu, w jakim pies ma zostać zakupiony. Hodowcy na ogół skupiają swoje wysiłki na utrwalaniu konkretnych cech i określonej linii hodowlanej, zatem przyszły właściciel musi mieć choć podstawową wiedzę o rasie i jej głównych cechach.
Przede wszystkim jest to rasa dla osób, które preferują aktywny wypoczynek. Nie można owczarka pozostawić samemu sobie, zamknąć go w kojcu i „niech pilnuje”. Najważniejszy jest kontakt psa z właścicielem, który – zbudowany w młodym wieku – procentuje na całe życie. Opiekun owczarka niemieckiego musi być spokojny, zrównoważony, ale i stanowczy, z zacięciem sportowym, gdyż rasa ta wymaga dużego zaangażowania fizycznego, nawet jeżeli ma to być pies jedynie rodzinny, nie do hodowli ani na wystawy.
Wystawianie owczarka niemieckiego to już „wyższa szkoła jazdy”. Różni się nieco od wystawiania innych ras, inne są klasy wystawowe, inaczej wygląda ring wystawowy dla owczarków. Wszystkie szczegółowe informacje można znaleźć na stronie Klubu Owczarka Niemieckiego – komisji Związku Kynologicznego w Polsce.

Wzorzec FCI nr 166 23.12.2010/EN

OWCZAREK NIEMIECKI

(Deutscher Schäferhund – German Shepherd Dog)
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 11.08.2010
Użytkowanie: Wszechstronny pies użytkowy, pasterski i służbowy.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 – Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 – Psy pasterskie.
Próby pracy wymagane.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Zgodnie z oficjalną dokumentacją Verein für Deutsche Schäferhunde (SV) e.V. (Stowarzyszenie Owczarka Niemieckiego, w skrócie .SV.), z siedzibą w Augsburgu, w Niemczech, członek Verband für das Deutsche Hundewesen (VDH), jest depozytariuszem wzorca owczarka niemieckiego. Wzorzec ten, powstały na podstawie propozycji, których autorami byli A.Meyer i Max von Stephanitz, przyjęty został na pierwszym Zgromadzeniu Ogólnym SV we Frankfurcie nad Menem 20 września 1899 roku. Kolejne zmiany wprowadzone zostały na 6 Zgromadzeniu 28 lipca 1901 roku, 23 Zgromadzeniu 17 września 1909 roku w Kolonii, posiedzeniu Komitetu Wykonawczego (Zarządu) i Komitetu Doradczego w Wiesbaden 5 września 1930 roku, oraz na posiedzeniu Komisji Hodowlanej i Komitetu Wykonawczego 25 marca 1961. Wszystkie te zmiany zaakceptowane zostały na zjeździe Światowej Unii Klubów Owczarka Niemieckiego (WUSV) 30 sierpnia 1976 roku.
Dodatkowe zmiany wprowadzone zostały na mocy delegacji ustawowej poprzez Komitet Wykonawczy i Komitet Doradczy w dniach 23 i 24 marca 1991 roku i na mocy Konwencji Federalnej w dniach 25 maja 1997 oraz 31 maja i 1 czerwca 2008. Planowa hodowla owczarka niemieckiego rozpoczęła się w roku 1899, po utworzeniu SV, przy wykorzystaniu rozmaitych istniejących wówczas psów owczarskich ze Środkowych i Południowych Niemiec; jej celem było uzyskanie doskonałego psa użytkowego. Dlatego już pierwszy wzorzec opisywał nie tylko wygląd, ale i cechy użytkowe psa.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Owczarek niemiecki jest psem średniej wielkości, o nieco wydłużonej, lecz zwartej sylwetce, dobrze umięśnionym i suchym.

WAŻNE PROPORCJE:
Wysokość w kłębie: pies – 60 do 65 cm, suka – 55 do 60 cm. Długość tułowia jest o 10 . 17% większa od wysokości w kłębie.

CHARAKTER:
Owczarek niemiecki musi być zrównoważony, pewny siebie, oddany właścicielowi, łagodny(o ile nie zostanie sprowokowany), czujny i łatwy do wyszkolenia. Cechy te, połączone z odwagą, ciętością i twardością charakteru czynią z niego dobrego psa do towarzystwa, obrońcę, stróża, psa policyjnego i pasterskiego.

GŁOWA:
Klinowata, proporcjonalna do tułowia. Jej długość wynosi około 40% wysokości w kłębie. Jest sucha i umiarkowanie szeroka między uszami; nie może być ani

NOS:
Zawsze czarny.

UZĘBIENIE:
Mocne, zdrowe i kompletne . 42 zęby zgodnie z wzorem zębowym. Zgryz nożycowy, to znaczy siekacze górnej szczęki znajdują się ciasno przed siekaczami żuchwy. Zgryz cęgowy, przodozgryz i tyłozgryz są wadliwe. Wadą jest także ustawienie siekaczy w linii prostej i duże odstępy między zębami. Kości szczęk dobrze rozwinięte, zęby głęboko osadzone w szczękach.

OCZY:
Średniej wielkości, kształtu migdała, trochę skośnie ustawione, nie wyłupiaste, możliwie jak najciemniejsze. Oczy jasne, o przeszywającym spojrzeniu niepożądane, gdyż zmieniają wyraz psa.

USZY:
Średniej wielkości, stojące, spiczasto zakończone, skierowane małżowinami do przodu i równolegle wobec siebie, mogą być tak ruchu, jak w spoczynku położone płasko do tyłu. Uszy załamane na końcach lub obwisłe są wadliwe.

SZYJA:
Mocna, dobrze umięśniona, bez podgardla. Ustawiona pod kątem około 45 stopni w stosunku do linii grzbietu.

TUŁÓW:
Linia górna płynnie przebiega od nasady szyi przez długi i wysoki kłąb i prosty grzbiet do lekko opadającego zadu. Grzbiet średniej długości, mocny, prosty i dobrze umięśniony. Lędźwie krótkie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione. Zad długi i lekko opadający, pod kątem około 23 stopni do poziomu, płynnie przechodzi w nasadę ogona.
Klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, mostek długi i wyraźny. Głębokość klatki piersiowej wynosi 45 do 48% wysokości w kłębie. Żebra umiarkowanie wysklepione. Wadliwe są zarówno klatka beczkowata, jak i płaska.

OGON:
Sięga co najmniej do stawu skokowego, ale nie dalej niż do połowy długości śródstopia. Noszony szablasto, w ruchu i przy pobudzeniu może być wzniesiony wyżej, ale nie powyżej linii grzbietu. Sierść na spodniej stronie ogona nieco dłuższa. Jakiekolwiek zabiegi chirurgiczne, mające na celu korekcje ogona, są zabronione.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: Oglądane z każdej strony proste, widziane z przodu . idealnie równolegle. Łopatka i ramię: Jednakowej długości, mocno związane z tułowiem potężnymi mięśniami. Kąt w stawie barowym wynosi ok. 90 stopni (idealnie), w praktyce do 110 stopni. Łokcie: Nie mogą być wykręcone na zewnątrz, ani do wewnątrz, tak w postawie, jak i w ruchu, ani podstawione pod tułowiem Podramię: Proste, suche, dobrze umięśnione, równoległe jedno wobec drugiego. Śródręcze: Jego długość wynosi około 1/3 długości podramienia; jest nachylone względem niego pod kątem 20 do 22 stopni. Śródręcze zbyt skośnie ustawione (ponad 22 stopnie) lub zbyt pionowe (mniej niż 20 stopni) jest wadliwe, ponieważ zmniejsza wytrzymałość. Łapy: Zaokrąglone, zwarte i dobrze wysklepione, opuszki mocne, niepopękane, pazury mocne i ciemne. Kończyny tylne: Trochę odstawione do tyłu, oglądane z tyłu równolegle względem siebie. Udo i podudzie: Mniej więcej tej samej długości, tworzą kąt około 120 stopni; kończyny mocne i dobrze umięśnione. Staw skokowy: Mocny i wyraźny. Śródstopie: Pionowe. Łapy: Zwarte, lekko wypukłe, opuszki twarde i ciemne, pazury mocne, ciemne i wysklepione.

RUCH:
Owczarek niemiecki porusza się kłusem, a odpowiednia długość kończyn i harmonijne kątowanie pozwala na dobry wykrok kończyn przednich i daleki zasięg kończyn tylnych, przy zachowaniu pewnej linii grzbietu. Niewskazane jest zbyt głębokie kątowanie kończyn tylnych, bo zmniejsza ono wytrzymałość i stabilność ruchu. Prawidłowo zbudowany i kątowany owczarek porusza się przestrzennym, wydajnym i niskim kłusem, który wydaje się niezmordowany. W ruchu głowa jest wysunięta ku przodowi, ogon lekko wzniesiony, a linia górna powinna bez większych zaburzeń przebiegać płynnie od końców uszu aż do końca ogona.

SKÓRA:
Niezbyt ściśle przylegająca, ale bez fałd.

SZATA:
Sierść: Owczarki niemieckie hodowane są w dwóch odmianach . krótkowłosej i długowłosej, w każdym przypadku z podszerstkiem. Odmiana krótkowłosa (Stockhaar): włos okrywowy bardzo gęsty, nadzwyczaj twardy i przylegający. Na głowie, uszach, przednich stronach kończyn i łapach włos krótki. Nieco dłuższy i bardziej obfity na szyi, tylnych stronach kończyn przednich powyżej nadgarstka; na tylnych stronach ud tworzy umiarkowanie obfite portki. Odmiana długowłosa (Langstockhaar): Włos okrywowy dłuższy, miękki, nieprzylegający, dłuższy włos na uszach i kończynach, obfite portki, obficie owłosiony ogon, z wiszącym włosem. Na głowie, wewnątrz uszu, na przednich stronach kończyn i łapach włos krótki. Dłuższy i bardziej obfity na szyi, niemalże tworzy kryzę. Pióra na tylnych stronach kończyn przednich do nadgarstka, wyraźne portki na tylnych stronach ud. Maść: Czarna z podpalaniem w odcieniu czerwonawym, płowym, żółtym lub jasnoszarym. Jednolicie czarna lub szara, śniada, czaprakowa – z maską. Mała, nierzucająca się w oczy, biała plamka na piersi i jaśniejsza maść na wewnętrznej stronie nóg dopuszczalne, ale niepożądane. Nos zawsze czarny, bez względu na umaszczenie. Brak maski, bardzo jasne oczy, jasne lub białe znaczenia na piersi i wewnętrznej stronie nóg, jasne pazury lub rudy koniec ogona należy oceniać jako niedostatki pigmentacji. Podszerstek w odcieniu jasnoszarym. Niedopuszczalna maść biała.

WYMIARY:
PSY: Wysokość w kłębie 60 do 65 cm, waga 30 do 40 kg. SUKI: Wysokość w kłębie 55 do 60 cm, waga 22 do 32 kg.

WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.
WADY DUŻE:
Wszelkie odchylenia od wzorca, mające znaczny wpływ na użytkowość psa.
Uszy nisko osadzone, miękkie, nie dość sztywne, załamane.
Znaczne braki pigmentacji.
Wyraźne zaburzenia harmonii budowy.
WADY UZĘBIENIA:
Braki zębowe, które nie są wadami dyskwalifikującymi.
Wszelkie odchylenia od nożycowego zgryzu, które nie są wadami dyskwalifikującymi.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Lękliwość, gryzienie ze strachu.
Stwierdzenie dysplazji w stopniu ciężkim.
Wnętrostwo jedno- lub obustronne, niedostatecznie rozwinięte lub niejednakowe jądra.
Ślady korekcji uszu lub ogona.
Wyraźne wady budowy.
Braki zębowe: brak jednego przedtrzonowca P3 i jeszcze jednego zęba, brak kła, przedtrzonowca P4, trzonowca M1 lub M2, brak 3 lub więcej jakichkolwiek zębów.
Zgryz: tyłozgryz większy niż 2 mm, przodozgryz, wszystkie siekacze w zgryzie cęgowym.
Wysokość o więcej niż 1 cm powyżej lub poniżej wzorcowej.
Albinizm
Maść biała (także z czarnymi pazurami i nosem.)
Długi, prosty włos okrywowy pozbawiony podszerstka.
Włos długi (wyraźnie długi włos okrywowy, pozbawiony podszerstka, rozdzielający się na grzbiecie i formujący obfite kępki wewnątrz uszu, obfite pióra na tylnych stronach kończyn oraz na ogonie).
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Autor: Iwona Czechowska – sędzia kynologiczny i hodowca psów.

Członek Związku Kynologicznego w Polsce i hodowca jamników długowłosych miniaturowych i szorstkowłosych króliczych od 1993 (hodowla Tetris), sędzia kynologiczny jamników od 2001, asystent kynologiczny pracy psów myśliwskich od 1997. Wyhodowane m.in. Zwycięzca Świata, Zwycięzca Europy, wiele championów krajowych – polskich i zagranicznych, oraz międzynarodowych, dyplomy jamników użytkowych wyłącznie I stopnia.